Top 10 wszech czasów światowego żużla (3) – Hans Nielsen

Hans Nielsen to bezapelacyjnie najbardziej utytułowany żużlowiec w historii uwzględniając imprezy rangi Mistrzostw Świata. 4 tytuły Indywidualnego Mistrza Świata, 11 złotych medali Drużynowych Mistrzostw Świata z reprezentacją Danii, 7 triumfów w Mistrzostwach Świata Par, to tylko niektóre z sukcesów sportowych jednego z najlepszych rajderów wszech czasów.

Według sondy przeprowadzonej przez PGE Ekstraligę na profilach społecznościowych 62-letni Duńczyk jest wśród fanów uznawany za żużlowca nr 3 w historii. Więcej TUTAJ.

Kariera klubowa w Polsce

Hans Nielsen na świat przyszedł 26 grudnia 1959 w duńskim Brovst. Zamiłowanie do motocykli odziedziczył po swoim ojcu. Senior rodu Nielsenów znany był w okolicy z szaleństw na „stalowym rumaku”. Hans już jako chłopiec z uporem ćwiczył jazdę wyczynową i ślizg kontrolowany na pobliskiej żwirowni. Mając 13 lat rozpoczął starty w kategorii motocykli o pojemności 50 cm³. W rozgrywkach ligowych zadebiutował w wieku 16 lat w barwach III ligowego wówczas Brovst. W swym pierwszym starcie Hans zdobył 10 punktów i na stałe zadomowił się w składzie. Pierwszym sukcesem w zawodowej karierze żużlowej Duńczyka było wywalczenie tytułu Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów w 1977 roku w Vojens. Do polskiej ligi został sprowadzony w 1990 roku przez Motor Lublin, którego barwy reprezentował do 1994 roku. Był pierwszym zawodnikiem zagranicznym ze światowej czołówki jeżdżącym w kraju nad Wisłą, tym samym rozpoczynając napływ obcokrajowców do polskiej ligi. W sezonie 1991 razem z Motorem wywalczył pierwszy w historii klubu z nad Bystrzycy srebrny medal DMP kończąc rozgrywki z niebotyczną średnią 2,917 pkt/bieg. W 1995 roku przeniósł się do Polonii Piła, w której spędził 5 lat. W latach 1995-1999 z klubem z wielkopolskim zdobył 4 medale: 2 brązowe (1996 i 1997), srebrny (1998) i złoty (1999).  Od 1998 roku klubowym partnerem Nielsen był rozpoczynający karierę Jarosław Hampel, który nazywał go Profesorem.

Ściganie na żużlowych torach zakończył w 1999 roku w wieku 39 lat. Przez całą karierę klubową Hans Nielsen zdobył łącznie zdobył 5 medali DMP (1 złoty, 2 srebrne i 2 brązowe). Wystąpił w 107 meczach odjeżdżając 556 biegi, w których zdobył 1443 punkty, co daje średnią 2,664 pkt/bieg.

Era Grand Prix

W finale Indywidualnych Mistrzostw Świata zadebiutował w 1980 roku w Goeteborgu zdobywając 7 punktów w startach, co pozwoliło mu uplasować się na 11. miejscu. W 1984 roku podczas jednodniowych IMŚ, również w Goeteborgu zdobył swój pierwszy medal – srebrny. Przez kolejnych 5 lat nie schodził z podium z IMŚ zdobywając kolejno: srebro w 1985, złoto w 1986 i 1987, następnie znowu srebro w 1988 i złoto w 1989 roku. Na następny krążek musiał czekać 2 lata, do zawodów rozgrywanych w szczęśliwym dla niego Goeteborgu, gdzie stanął na najniższym stopniu podium. W sezonach 1993-1994 zdobywał kolejne tytuły Indywidualnego Wicemistrza Świata. Po zmianie formuły rozgrywania IMŚ, w 1995 roku został pierwszym triumfatorem cyklu Grand Prix. Rok później dołożył kolejny srebrny medal, natomiast na koniec kariery w 1999 roku stanął na najniższym stopniu podium.

Łącznie zdobył 12 medali IMŚ (4 złote, 6 srebrnych i 2 brązowe). Swój ostatni turniej odjechał 25 września 1999 roku na stadionie Speedway Center w Vojens, podczas którego zajął 3. miejsce. Przez 5 sezonów wystartował w 30 turniejach. 12 razy stawał na podium, a w 6 turniejach zwyciężał, zdobywając łącznie 441 punktów.

Kariera reprezentacyjna  

Razem z reprezentacją Danii Hans Nielsen 11-krotnie święcił triumfy najpierw w Drużynowych Mistrzostwach Świata (1978, 1981, 1983-1988, 1991, 1995 i 1997). Do swojego dorobu dołożył jeszcze 4 srebrne (1979, 1982, 1989 i 1993) oraz 3 brązowe (1990, 1994 i 1998).

Zdobył 5 tytułów Indywidualnego Mistrza Danii (1978, 1982, 1990, 1993 i 1994). Ponadto wywalczył 3 srebrne (1985-1986 i 1989) oraz 2 brązowe medale tych rozgrywek (1997 i 1998).

Jako junior w 1976 roku zwyciężył w Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostwach Danii. Święcił triumfy także w Mistrzostwach Świata Par, które wygrywał 7-krotnie (1979 oraz 1986-1991). Ponadto zdobył 1 srebrny (1984) oraz 4 brązowe medale tych rozgrywek (1980, 1982-1983 i 1993).